Een interview met Nurcan Akcora door Mascha Struijk. 

Opgroeien in twee culturen, hoe is dat eigenlijk? Wat betekent dat voor de kinderen? En hoe is het voor de ouders? Hoe gaan zij er beiden mee om?

Over deze thema’s ga ik in gesprek met Nurcan Akcora, zelf opgegroeid in een Turks gezin in Nederland.  Nurcan is pedagoog en geeft trainingen over de interculturele hulpverlening. Zij heeft de struggle ervaren van verschillende verwachtingen binnenshuis (thuis) en buitenshuis (op school), en vertelt wat dat betekent en hoe dit is geweest voor haar. Nu helpt ze als professional en ervaringsdeskundige andere hulpverleners om te werken in gezinnen met een andere culturele achtergrond. 

We praten over een schakelaartje binnenshuis-buitenshuis dat veel mensen hebben, over vlees en cake bij de buren brengen, over eer en schaamte, over het verschil tussen de piramides van Maslow en Pinto, ik- en de wij-cultuur, ook wel de Grofmazige en Fijnmazige cultuur, of kortgezegd de G- en F-cultuur. Het is een interessant gesprek waarin je goed kunt horen hoe het is om in twee verschillende culturen op te groeien. 

Ook hebben we het over dat intercultureel werken eigenlijk áltijd opgaat, omdat ook binnen Nederlandse gezinnen verschillende culturen zijn. Mensen en gezinnen hebben verschillende (geloof) overtuigingen, normen, waarden en behoeften. Wat dat van jou als hulpverlener vraagt, hoe je deze verschillen overbrugt en hoe je vanuit verbinding en zonder oordeel kunt functioneren. 

Belangrijkste tips: richt je op verbinding, op een vertrouwensband, desnoods de eerste 10 gesprekken. Zonder verbinding en vertrouwen zal een hulpverleningsproces sowieso moeizaam kunnen slagen. En stel vragen door oprechte interesse te tonen in mensen die anders denken. Interculturele communicatie begint bij jou. Ben jij je bewust van je eigen normen en waarden, je eigen overtuigingen? Dat maakt het makkelijker om vragen te stellen.

Veel luisterplezier!

Geschreven door: Mascha Struijk